Salı, Şubat 01, 2005
OCAK 2005
Edebiyat kulübünde bu ay iki büyük ustadan birer kitap okuduk.
Hermann Hesse aramanın ve bulmanın öyküsünü anlatmaktadır Sidartha’da.
Sidartha dış dünyayla tüm bağını koparmakla iç dünyasını keşfedeceğine inanır ve arayış yoluna çıkar. Bu yolda, dünyanın, öğretildiği gibi, tanrıların doğaüstü mekanı değil, nedenlerin ve sonuçların akılcı mekanı olduğunu kavrar. Görülmeyen güçlerden gelen bilgilere inanmaktansa kendi kendinin öğretmeni olur. İçi uyandıkça, dış dünyaya da gözleri açılır. Açlığı da yaşar zenginliği de! Yolun sonunda, kendisini bir başarısızlık olarak görüp intihar edecekken, bedenine eziyet etmekle, onu öldürmekle ya da ona tüm hazları sunmakla birşeyin değişmeyeceğini, öz’ün fiziksel bedende olmadığını kavrayıp, huzuru bulur. Dünyada herşey daireler halinde hareket eder ve tüm maddeler değişim içindedir. İnsanları eğitmek için yaratılmış tüm kavramlar birer gözboyamadır ve onları esas deneyimden, duygulardan ve Öz’den uzaklaştırır. Dünyada sahip olunacak tek önemli şey sevgidir.
Sidartha’nın yolculuğu yaşamın anlamını aramaya doğrudur. Bundren ailesi ise bambaşka bir yolculuğa çıkmaktadır William Faulkner’in romanında.
“Döşeğimde Ölürken” Güneyli bir ailenin dramıdır. Anne Bundren’in vasiyeti üzerine cenazesini doğduğu kasabaya götürmeye sözveren baba ve beş çocuğunun yolculuğu, birbirleriyle olan ilişkileri ve yaşadıkları süreci algılayışlarını, anlatır Faulkner. Tüm kahramanların ağzından ayrı ayrı anlatılarak, gerçekliğin farklı algı ve yorumlarına ulaşılmaya çalışılan öyküde, Faulkner’in, genellikle ele aldığı Güney ABD insanının yaşamı, cehaleti, yoksulluğu, direnci, bütün acılığı ile ortaya koyulmaktadır. Yazar, bu anlatım tarzının sağladığı göreceli zaman kavramıyla da, yaklaşık bir hafta süren cenaze yolculuğunda, ailenin geniş bir tarihini yansıtabilmiştir. Gerçeğin bakan özneye göre farklılaştığı bir dünyaya götürür bizi.
Okuduğumuz kitabı, yazarını ayrıntılı biçimde tartışarak, her okumayla zenginleşiyor, büyüyoruz. Ne mutlu bize!!
Vildan Ertürk
Hermann Hesse aramanın ve bulmanın öyküsünü anlatmaktadır Sidartha’da.
Sidartha dış dünyayla tüm bağını koparmakla iç dünyasını keşfedeceğine inanır ve arayış yoluna çıkar. Bu yolda, dünyanın, öğretildiği gibi, tanrıların doğaüstü mekanı değil, nedenlerin ve sonuçların akılcı mekanı olduğunu kavrar. Görülmeyen güçlerden gelen bilgilere inanmaktansa kendi kendinin öğretmeni olur. İçi uyandıkça, dış dünyaya da gözleri açılır. Açlığı da yaşar zenginliği de! Yolun sonunda, kendisini bir başarısızlık olarak görüp intihar edecekken, bedenine eziyet etmekle, onu öldürmekle ya da ona tüm hazları sunmakla birşeyin değişmeyeceğini, öz’ün fiziksel bedende olmadığını kavrayıp, huzuru bulur. Dünyada herşey daireler halinde hareket eder ve tüm maddeler değişim içindedir. İnsanları eğitmek için yaratılmış tüm kavramlar birer gözboyamadır ve onları esas deneyimden, duygulardan ve Öz’den uzaklaştırır. Dünyada sahip olunacak tek önemli şey sevgidir.
Sidartha’nın yolculuğu yaşamın anlamını aramaya doğrudur. Bundren ailesi ise bambaşka bir yolculuğa çıkmaktadır William Faulkner’in romanında.
“Döşeğimde Ölürken” Güneyli bir ailenin dramıdır. Anne Bundren’in vasiyeti üzerine cenazesini doğduğu kasabaya götürmeye sözveren baba ve beş çocuğunun yolculuğu, birbirleriyle olan ilişkileri ve yaşadıkları süreci algılayışlarını, anlatır Faulkner. Tüm kahramanların ağzından ayrı ayrı anlatılarak, gerçekliğin farklı algı ve yorumlarına ulaşılmaya çalışılan öyküde, Faulkner’in, genellikle ele aldığı Güney ABD insanının yaşamı, cehaleti, yoksulluğu, direnci, bütün acılığı ile ortaya koyulmaktadır. Yazar, bu anlatım tarzının sağladığı göreceli zaman kavramıyla da, yaklaşık bir hafta süren cenaze yolculuğunda, ailenin geniş bir tarihini yansıtabilmiştir. Gerçeğin bakan özneye göre farklılaştığı bir dünyaya götürür bizi.
Okuduğumuz kitabı, yazarını ayrıntılı biçimde tartışarak, her okumayla zenginleşiyor, büyüyoruz. Ne mutlu bize!!
Vildan Ertürk
